Gedurende mijn gehele zwangerschap heb ik mij één gevoeld met mijn lichaam en ons kind in
mijn buik. Zo bijzonder om een band te voelen met een mensje die je nog nooit eerder hebt
ontmoet. Ik had de volste vertrouwen in dat alles goed zat. Waarom ook niet. Ik heb een
geweldige zwangerschap gehad waarin in mij euforisch voelde, knap, gezond en het geluk spatte
ervan af. Totdat wij bij de gynaecoloog op controle moesten (het was bij ons in het ziekenhuis
vaste prik bij week 36), daar werd door de gynaecoloog aangegeven dat mijn buik te klein in
omvang was en dat ze zich zorgen maakten of ze niet met een te lage geboortegewicht ter
wereld zou komen. Er werd erover gesproken om haar te laten halen. Ons dochter zou dan beter
uit de buik kunnen groeien dan in de buik.Ik was hier absoluut niet mee eens. Waarom zou je
immers een gezond kind (zoals dat voor mij aanvoelde) uit haar fijne omgeving bij mama
weghalen terwijl alles goed voelde. Daarnaast ging het om de Nederlandse gemiddelde en ik ben
immers Braziliaans… dan kan je ook nooit bij NL gemiddelde postuur en buik behoren naar mijn
idee.

Mijn man en ikzelf waren bij onze geboorte beide tenger en hadden een kleine hoofdomvang. Wij
vonden dan ook niet gek dat onze dochtertje dat ook had. 
Er werd toch voor de zekerheid een afspraak gemaakt om de weeën op te wekken maar ik
weigerde dit en wilde dat ze kwam als ze er klaar voor was om te komen.
Het euforische en zelfverzekerde gevoel was toch voor 2 dagen eventjes weg. De afspraak bij de
gynaecoloog had wat angsten bij mij teweeg gebracht. Het voelde eng en machteloos en
onbegrijpelijk. Hoe kon ze mij zo van mijn doen halen terwijl ik diep in mijn hart zeker wist dat
alles goed zat. 

2 dagen van angst en verwarring. Maar ik heb mijzelf samen met mijn lieve Martijn weer tot mijn
(onze) eigen gevoel laten komen en besloten dat 2 dagen ons van ons doen laten halen wel
voldoende was. Het was weer tijd om weer naar onze eigen gevoel te luisteren en die ook te
volgen. Wij kozen ervoor om niet op de afspraak in te gaan en de extra controles te krijgen.
Tijdens alle controles zag alles er perfect uit en was puur de omvang van mijn buik wat zorgen
wekte. Dat was voor mij niet voldoende om ons kleintje eerder te laten komen dan de natuur het
bedoeld heeft. 

Met 40+2 is onze kleine Fay geboren met een prachtige gewicht van 3015 gram. Gezond en wel.
En het leukste was dat de gynaecoloog in kwestie op de avond dat onze dochtertje geboren werd
ook aan het werk was. Zij kreeg lucht van dat Fay geboren was en kwam even onze kleine meid
bewonderen. Ze vond het bewonderenswaardig dat wij zo goed naar onze gevoel hadden
geluisterd.

Over mijn bevalling vertel ik meer in een volgende blog

Auteur: Rose van Eerd